SARS-CoV-2 Enfeksiyonunda Vücut Kitle Índeksi, Bel Çevresi, Epikardiyal Yağ ve Deri Altı Yağ Kalınlıkları Ínvaziv Mekanik Ventilasyon Gereksinimi ve Mortalite ile Ílişkili Midir? Ön Çalışma Sonuçlarımız

Amaç: COVID-19 pandemisinde yaş, erkek cinsiyet, hipertansiyon (HT), diabetes mellitus (DM), koroner arter hastalığı (KAH) ve obezite gibi faktörlerin mortalite ile ilişkili olduğu düşünülmektedir. Obezitenin hastane ve yoğun bakım (YB) yatış olasılığını, mekanik ventilasyon (MV) gereksinimini arttırdığı ve kötü prognostik faktör olduğu ileri sürülmüştür. Bu çalışmada obezite ile ilişkilendirilen vücut kitle indeksi, bel çevresi, epikardiyal ve deri altı yağ kalınlıklarının COVID-19 enfeksiyonunda YB yatış, invaziv MV (ÍMV) gereksinimi ve mortalite ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayından sonra 01.01.2021 tarihinden itibaren yoğun bakımda (YB) tedavi edilen PCR pozitif ve toraks bilgisayarlı tomografi (BT) çekilmiş erişkin hastalar çalışmaya alındı. Hastaların demografik verileri, YB yatış günündeki laboratuvar parametreleri ve yandaş hastalıkları kaydedildi. Vücut kitle indeksleri (VKÍ) hesaplandı. Supin pozisyonda bel çevreleri (BÇ), toraks BT’lerinden epikardiyal yağ kalınlığı (EYK) ve deri altı yağ kalınlığı (CYK) ölçümleri yapıldı. Hastalar iki gruba ayrıldı: grup 1 (VKI <25), grup 2 (≥25 VKI). YB’de karşılaşılan komplikasyonlar, hastane YB yatış süreleri ve tedavi sonucu kaydedildi. Bulgular: Çalışmadaki 105 hasta ortalama 62,22±16,01 yaşında olup, %71,4’ü erkekti. Grup 1’e göre grup 2’deki hastalarda BÇ, EYK ve CYK anlamlı olarak yüksekti (p=0,001, p=0,029, p=0,014). Hastaların demografik ve klinik verileri Tablo 1’de görülmektedir. Ínvazif MV, 78 hastaya uygulanmıştı. ÍMV uygulanan ve uygulanmayanlarda VKÍ, BÇ, EYK ve CYK değerleri benzerdi (Tablo 2). IL-6 ve C-reaktif protein ile ÍMV ihtiyacı arasında anlamlı korelasyon mevcuttu (sırasıyla;p=0,050, p=0,032). Sonuç: COVID-19 hastalarında obezitenin morbidite ve mortalite için predispozan risk faktörü olduğu bildirilmektedir. TNF-alfa, IL-1 ve IL-6 gibi enflamatuvar sitokinlerin birçoğu yağ dokusundan salgılanmaktadır. COVID-19 enfeksiyonunda enflamasyon artışı, yüksek mortalite oranı ile ilişkilendirilmiştir. Yüksek VKÍ’ye sahip COVID-19 hastalarının medikal komplikasyon, invaziv MV ve mortalite oranları daha yüksektir. Çalışmamızda bel çevresi, epikardiyal yağ ve deri altı yağ kalınlıkları beklendiği gibi VKÍ >25 olan hastalarda daha yüksekti. Ancak bu parametrelerin mortalite ile ilişkisi saptanmadı. Bu araştırmadaki bulgular;obeziteden kaynaklanan riskler ve bunların mevcut küresel salgındaki önemi konusunda farkındalığı artırmak için yürütülen ve devam etmekte olan çalışmanın ön sonuçlarıdır. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Has the COVID-19 Pandemic Affected Brain Death Notifications and Organ Donation Time?

OBJECTIVES: The outbreak of coronavirus disease 2019, known as COVID-19, has rapidly evolved to a global pandemic. This pandemic represents an unprece - dented public health issue not only for the general population but also for patients on the transplant wait list. Multiple organizations around the world have published recommendations for the proper conduct of transplant procedures, including donor and recipient screening and perioperative management. We investigated the efficacy of these new recommendations and the effects of SARS-CoV-2 infection on the deceased donation rate, donor organ management, and the time from family consent to procurement. MATERIALS AND METHODS: The characteristics of potential donors diagnosed with brain death between July 15, 2019, and November 18, 2020, were evaluated retrospectively. Demographic and clinical features, the time elapsed from the clinical diagnosis until confirmation, and rates of acceptance were recorded. Potential donors diagnosed with brain death before the pandemic and during the pandemic were compared according to these variables. RESULTS: Within the study period, 40 patients were diagnosed with brain death: 13 before the pandemic and 27 during the pandemic. The organs from 2 donors were procured before the pandemic. Organs from 3 of 8 donors were procured during the pandemic (the organs from 5 of these 8 patients were not donated). The organ donation time was 8.5 ± 2.12 hours (minimum-maximum, 7-10 hours) in the period before the pandemic and 54 ± 11.53 hours (minimummaximum, 45-67 hours) during the pandemic. CONCLUSIONS: The number of donors decreased significantly in our hospital during the pandemic and was similar to the overall rate in Turkey. The duration of the donation process has been prolonged, and strategies to improve rates of organ donation, including infection control, have become a focus of concern.